Վասիլ Ստուս
Բարև քեզ, բարև, թխաչյա իմ տող,
Իմ անքնության քույրը լինես թող,
Կասեցրու նրան, ակնթարթ իմ վեհ,
Ափերիս համար աղոթքն է պատեհ:
Կապույտ աղավնի, ցավիս՝ մեծ պատիվ,
Երեկո է արդ, փետուրդ է խռիվ,
լսելի ես դու, քան երևելի,
դրոշմ առավել, այլ ոչ՝ թևելի:
Բարբառիր, իմ բառ, դու հասուն իմ ցավ,
Եվ երբ քո մասին շշնջամ՝ «հարեավ»,
փրկիր ինձ ծանր այս բեռից անգիր,
Ու խնդությունից դու նույնպես փրկիր:
Քանի ծաղկում են ափերս կլոր,
Տերև է տալիս սիրտս շուրջբոլոր,
Քանի դեռ խոհս երկար է քանց զանգ,
Զանգի պես կլոր՝ սրտիս ամեն հանգ,
Դու սափորի պես իմ ներսը լցրու
Մի անհուն սիրով ու հույսով հլու:
Եվ ըղձանքիս սուրբ ծաղկանց հատուցում՝
Իմ այս տողերի տքնանքը վերցրու: